Ek en my broer het die oggend omstreeks 7:20 by my oom se hospitaalkamer ingestap. Dit was ongeveer 8 weke gelede. Ek het na New York gevlieg. Ek het 'n paar weke gereeld met my broer in verbinding getree oor die toestand van my oom. Oom het gesukkel. Oom is 88 jaar oud en hy is 'n knapperige ou Griek, 'n New Yorker en 'n knapperige ou Griek en hy is nogal 'n bietjie vegter. Maar hy het dit moeilik gehad, hy was 'n paar weke in en uit die hospitaal. Hy het beplan om op te staan, want oom het nie 'n vrou of 'n kind nie, en hy en my en my broer is geërf, en ek is sy gunsteling. Ek moes dus opstaan en kyk hoe dit gaan en my broer het regtig die rugsteun nodig gehad.
Ek het saam met my broer Steve ingestap en daar was my oom en hy het net wakker geword en dit was eintlik 'n goeie oggend. Hy was kalm en rustig, anders as wat hy die afgelope twee weke was, het hy 'n baie moeilike tyd gehad.
Ek het vir my broer gesê, 'jy kan gaan, ek het dit. Ek sal 'n rukkie saam met oom uithang, 'en dit het ek gedoen. Hy was 'n bietjie wakker en ons het oor 'n paar dinge gesels en hy het gesê: 'Victoria, ek is gereed om te gaan.' En ek het gesê: 'okay, bedoel jy gaan?' En hy het gesê: 'ja, ek bedoel gaan. 'En ek het ongeveer een en 'n half van die kognitiewe werklikheid by hom gehad en ons het oor Jesus Christus gepraat. Ons het oor Christus in hom gepraat en oor watter rigting hy gaan gaan. En vir die eerste keer in my 57 jaar van die lewe wat ek van hom geken het, het ek die een of ander konkrete geleentheid gehad om seker te maak dat ek weet dat ek hom by die terugkeer sou sien. Toe maak die venster toe en hy val weer aan die slaap en ek moes 'n paar dinge hanteer wat God regtig in my hart werk.
Die volgende dag was daar 'n paar geskeduleerde operasies, en die man het net nie by my gesit nie. My broer het net na die dokters geluister, hy was nie regtig seker nie en ek het gesê: "Steve, gaan, laat my vandag vir oom sorg." Ek is weg en dit was omstreeks 8:30 en ek het teruggegaan na sy woonhuis. en ek het die verpleegdirekteur gevind en gesê: 'Haai Carmelita, jy het oom die afgelope twee jaar gesien. “Oom leef al twee jaar in 'n bystand.
Twee oomblikke vantevore is my oom doodsoortredend. Hy is dood tydens 'n New Yorkse staptog en was langer as 9 minute sonder 'n hartseer vir die telling, en hy het drie dae lank lewenslank gesteun. Dit was 3 jaar gelede en ek sal verbaas wees as daardie ou nie ten volle herstel het nie. Minder as 2% van die mense wat op enige ouderdom 'n volledige hartartrmie het, herstel en dit het mnr. Steve Etimos gedoen. Tot ons verbasing was dit baie verras en ek het 1 jaar gelede geleer dat u nooit iemand sal tel voordat hulle uit is nie. Ek gee nie om of hulle lewensondersteuning het nie, ek gee nie om vir niks anders as dat God vir jou sê dat dit verby is. As dit nie verby is nie, staan jy in die kloof vir my en my seun. daar en ons het in die kloof gestaan en oom het herstel en hy het nog 'n volle 2 jaar gehad. Hy het 2 jaar lank goed en robuus geleef.
Dus, daar het hy 'n moeilike tyd. So, ek gaan na die verpleegster Carmelita en sê: 'Wat dink jy Carmelita, hulle wil 'n operasie doen, en dit sit nie goed by my nie, ek dink regtig ek moet met die palliatiewe sorg praat.' As u dit nie doen nie Weet wat palliatiewe sorg is, dit is 'n soort lewensversorging. Ek kon nie eens glo dat ek daaraan dink nie. Ek het nie eens met my broer daaroor gepraat nie en Carmelita het na my gekyk en sy het gesê: 'Victoria, jy's so reg, jy is op die regte pad.' Sy ken oom van 2 jaar af om saam met hom te werk hulpverlening. So, sy het my 'n bietjie aanmoediging gegee. Ek is weg, en ek gaan drink 'n koppie koffie by Glen's Diner, en ek gaan sit daar, en ek dink net aan die dinge wat God in my siel oor my oom gaan doen. En ek het gedink man, palliatiewe sorg, ek weet nie, jy weet dit is 'n groot God.
Die telefoon lui en dit is Rosekrans. Rozenkrans is al meer as 60 jaar 'n vriendin van my oom in New York. En sy het gesê: "Hoe gaan dit met oom? Hoe gaan dit met Steve Etimos? 'En ek het gesê:' Nie so goed Rose nie. 'En sy het gesê:' Wat bedoel jy? 'En ek het gesê:' Hulle wil chirurgie doen, ek dink nie, dit pas nie by my nie . 'Rose, sy gaan,' jy weet wat hy wil hê Victoria. 'Sy weet nie wat ons vanoggend gepraat het nie. Sy sê: “U weet wat hy wil, doen wat hy wil. Hy vertrou en is lief vir jou. 'En ek het gesê:' Ek gaan met Palliative Care Rose praat. 'Sy sê:' Doen dit. '
Ek gaan terug na die barmhartige Samaritaan en gaan na die lessenaar en sê: 'Is daar 'n maatskaplike werker waarmee ek 'n afspraak kan maak?' Dit is baie moeilik om te vind. Laat mense jou dit te veel vertel. En jy weet met wie ek praat by die lessenaar? Die maatskaplike werker, sy staan net daar, sy is beskikbaar, die telefoon lui nie, sy het nie iets voor haar gesig nie. Sy het gesê: 'Ek is die maatskaplike werker.' Ek het gesê, 'Cool, ek is Victoria Finley, ek is Steve Etimos se niggie. Kan jy my help? Ek moet met palliatiewe sorg praat. 'En ek was soos' ek kan nie glo dat ek hieroor praat nie. 'En sy het gesê:' Ja, ek kan. Ek sal dadelik 'n oproep maak, en ek kry die Palliative Team om u dadelik te sien. Gaan wag in sy kamer. ”
Dit is nou 10:30. Ek gaan in die kamer en oom slaap gesond, hy is regtig rustig. En sy het gesê: 'Hulle sal teen 11 uur daar wees. 11 uur het gekom en gegaan. Die Palliatiewe Sorgspan het eers om 2:30 opgedaag. Ek het 4 uur by oom gehad. Twee van die ure het hy geslaap en ek het my kop in die Woord gesit en gesê: 'Vader, jy moet my wys wat ek moet weet en wat ek moet doen, want dit is nie iets wat ek ligtelik opneem nie. Ek moet weet wat u vir hom wil hê. Ek staan in die kloof vir hom, vertel my wat ek moet doen. 'En so maak ek die Woord oop, ek lees saam en kom op Psalm 48:14,' want hierdie God is ons God, vir ewig en altyd, en Hy sal ons lei tot die dood toe. 'En u weet, ek was die voorstander van my oom en God het my gaan wys hoe om oom te lei tot sy einde, en ek het dit geweet. En dit was oorweldigend dames en here om die verantwoordelikheid te aanvaar. Maar die lig van sy Woord het my opgelig.
Ongeveer 12:30 stap 'n ou in die kamer en hy sê: "Hallo, ek is dokter en so, ek is hier om môre van die operasie af te gaan." Hy was die kardioloog, ek het nog nooit ontmoet nie hom. En ek het gesê: 'Meneer, my oom gaan nie môre operasie nie.' Ek kon nie glo dat ek dit gesê het nie, ek het nog nie by my broer of enigiets ingegaan nie. En hy het gesê: 'Ek juig u omdat u die moed het om te doen wat u oom reg het wanneer hy dit die nodigste het.' En toe begin hy die woord aan my te bedien. En hy het my vertel hoe groot God is en hoe dokters u al die opsies sal gee, maar dit is die verantwoordelikheid van die geliefdes om in die kloof te staan. En die man omhels my en ek snik op sy skouers terwyl my oom in die bed lê. En ek het gesê: 'Meneer, u het hierheen gekom om God se genesing aan my te bedien.' En hy het gesê: 'Dit is wat ek wakker geword het om vandag te doen, Victoria. Ek glo dat dit is waar God my nodig het. 'En hy het my sy nommer gegee en ek dink dat engele selnommers het? Omdat jy soos een lyk. En hy het vertrek.
Oom word wakker en van 12:30 tot 2:30 het ek die kosbaarste oomblikke by my oom gehad. Hy het oom 'n geskenk van genesing gegee. Sy gedagtes was heeltemal gesond. Sy liggaam was heeltemal in vrede en ons het daaraan gedink. My seun het gebel en vir my gesê dat hy die International Bachelorette Diploma ontvang en dat hy so opgewonde was. Ek het dit met my oom gedeel en hy het gesê: 'Mark Elliot is slim,' en ek het gesê: 'ja, dit is hy.' En toe val hy weer aan die slaap, toe die Palliative Care-span inkom. En binne 15 minute het hulle aangemeld en ons gaan oom daardie dag op Hospice plaas.
Ek het ongeveer 3 uur vertrek en ek het in die hysbak ingestap en ek was so vol, weet jy? En ek huil en ek probeer dit wegsteek, weet jy? Ek moes daar wegkom. En ek klim in die hysbak en daar is hierdie klein dame van God. En sy kyk na my en sy sê: 'Gaan dit goed met jou?' En ek het na haar gedraai; ek het my rug na haar gehad, en ek het na haar gedraai en gesê: 'Ek moes net 'n baie moeilike besluit neem oor die lewe van my oom. . ”En sy stap saam met my uit na die reënerige parkeerterrein in die Goeie Samaritaan-hospitaal en al vertel sy my oor Christus se wederkoms, vertel sy my hoe goed ons God is en hoe Hy oom daar en dan in die palm van Sy hand. En hoe God in my werk, en sy het elke besluit wat ek vir daardie dag geneem het, bevestig. En toe omhels sy my asof ek nie omhels is nie, ek kan nie dink wanneer nie. Sy het my siel uitgeskakel en toe het sy vir my gebid in die middel van die reënerige parkeerterrein. Stel jou voor. En toe sê sy: 'Ons is susters en ek sal jou ook sien as jy terugkeer. En sy draai weg en stap na haar motor. En ek het by myself gedink toe ek huis toe gery het en vir 'n miljoen ander besonderhede gesorg het, dat die tyd my nie sal kan vertel nie.
Die goedheid van ons God, en alhoewel u deur die vallei van die doodskaduwee kan wandel, sal ons nie kwaad vrees nie, want Christus kom terug en die hoop is 'n daaglikse werklikheid. Ek wag nie op die hoop nie, ek leef vandag in die hoop en ja, ons sal almal die dood in die gesig staar Dames en here, ons eie en diegene vir wie ons lief is, maar Hy sal u gids wees en u sal nie sleg voel nie en u sal weet wat om te doen, wanneer om te doen, hoe om te doen en waarom om te doen, en u sal in vrede wees en God sal die eer kry.
Responses